خاطرات من

انسانها همه چیز دارند وقتی مطمئنند همدیگر را دارند

و

هیچ ندارند وقتی می فهمند آنکه را می پنداشتند دارند ندارند.

انسانها و البته خود من و تو سر خوشیم با دلخوشی های کوچک و عاطفه ای که بین ما است

و تا می فهمیم و یا می پنداریم دیگر این عاطفه نیست احساس بدبختی بزرگی می کنیم

من  به خلوت خود فرو رفته بودم به این فکر افتاد که عاقبت ما چه خواهیم شود.

و اکنون اما ......عزیزانم

همه این روزها میگذرد و زمستان هم میگذرد

و آنچه می ماند سیاهیست که بر ذغال می ماند .

صبوری باید من را تو را و او را

ولی مصرانه بر این اعتقادم که تا شقایق هست زندگی باید کرد

کاش شقایقهامان زیر پای کسی له نشود

کاش بتوانیم به سلامت از این طوفانهای سهمگین بگذریم

کاشهای زیادی هست

کااااااش

ولی امید دارم تا آمدن امام زمان (مهدی موعود(ع) ) همه چیز حل شده باشد و کدورتی نباشد

بماند باید شاد زیست و شادی پاس داشت

چرا که

گر نکوبی شیشه غم را به سنگ

                             **

                              هفت رنگش میشود هفتاد رنگ

---

منتظر نظرات شما عزیزان هستم؟